Sözün şehveti

Sözün şehveti şehvetin sözüdür.

İnsanlar gördüm, kendi sözlerine vurgun,
kendini sözlerinde kaybeden.
yıkan, viran eden,
(ve) ancak sözden kaleler kurabilen.

sözde kalelerinde
yüzleri kararırken
yeni sözler ağartan.

sözde insanlar.

sözden dünyalar.

şehvet, söz, kıyamet

düşün, taşın,
söz köz olup yüreğine yapışmadıkça
sus!

kim bilir

Kim bilir nerdesin,
kim bilir hangi taclarin altindan gecmekte
hangi corak yuzlere gulmektesin,

kim bilir,
nasil bir hal alirdi
yuregimin kirli isi
anlam devsiren  yuzune dusse,
kim bilir?
belki suh bir kahkaha
...
bir lahza
...
ve tarumar bir dunya..

kim bilir?

yahut,
tecessum ederdi huzun,
aydinligin dunyayi isitirken,
ellerim incecik boynunu oksardi,

kim bilir?

sana anlam yogurdum,
yuregimin yeni tanidigim loncalarinda.
ellerim, yuzun, hamur...
belki anlamsiz bir camur,
belki cenneti Ademe getiren kutlu sabir.
kim bilir?

belki umudun sonu balcigim,
belki sonsuz umit yolculugum,
kimbilir?

21/04/2009

Isik hizi yalnizliklar

Icimden kimsesiz nehirler akiyor,

gariptir, yuregim,sessiz.

cagliyor.

bir yele, bir kursun

saha kalkmis bir at

ofkeye kesen bir inat

isik hizinda lakin yerinde sayan bir manasiz sürat.

Icimden kimsesiz nehirler cagliyor,

kirli ve esrik kan pihtisi,

kesif ve igrenc kan kokusu…

bir cag acip kapatiyor yuregim,

irmaklar yangin yeri

yangina yer acin.

gelen gideni aratir diyor

ofkesi saclarinda bir deli kadin

ara diyor gideni,

ara ki bulamayacagini anla,

kaybettigin bir zumrudu anka.

asirlar surecek colde divaneligin,

asirlar hukum surecek

hukumsuzluge mahkum labirentlerinde

asirlar tel tel sokecek divane aklini.

Saclari dusuyor konustukca yuregime,

kimi kussamda

kavussam yitik cennetime.

acsam tum perdelerini caglayanlarin,

caglayamamislarimin,

Kimsesizligimi O’na kurban etsem.

Yangin yeri,

buzdan kale,

cagla,

yan…

25/12/2008,Durham

Adalet ve Kıyamet

Bir kırık misket gibi elimizden alınan

Meğer zümrüdü anka imiş!

İlk kaybettiğimizin çocukluk olmasından belli.

Değilse 

beyaz düşlerimizi kara önlüklere soktuklarında, 

Ya da 

en çok kirlenenin 

beyaz olduğu

yalanı 

kulaklarımıza üflendiğinde

şüphe şimşek olup çakmalıydı 

çatısını da yitiren soluk 

ve kof

alınlarımızda. 

Kırık kanatlarımız, ufalanmış düşlerimiz!

Ederi midir bu doyumsuz değirmenin?

Damla damla vicdan 

dökülürken kar çöllerine

içimizden sızan masumiyet 

günaha alıştırılırken izbelerde

ses çıkarmak bile müebbetlik bir ceza

ise

kıyamet gelmiştir 

neredeyse. 

Yüz haritası

Yaşadıkları yansır insanın yüzüne. Her günah bir çizgi olur zamanla.

Değişen çok bir şey yok gibi görünse de yüzünde, bulaştığın her kötülük, ses çıkarmadığın her zulüm silinmez bir kir olur ve yapışır yüzüne.

Yitirdiğin, masumiyetin çok ötesinde bir şeydir aslında. Kazandığın her çiziğe tecrübe diyerek teskin etmeye çalışanlar, kirlenmişlikleri senden daha çok olanlardır, unutma.

Bakışların profesyonelleşir zamanla. Hayat yaşayıcısı oldukça gözlerin daha bir samimiyetsiz ve kirli bakar etrafa. Beklentisiz tek bir bakışın, sonuçsuz olacağını tahmin ettiğin tek bir adımın yoktur bundan böyle. Gözlerindeki sahtelik arttıkça, daha hızlı çevirmelisin pedalı artık. O masum ve ikirciksiz bakışları yeniden kazanabilmek için değil elbet, sadece kirlenmişliğinden fışkıracak pisliğin etrafa yayılmasını geciktirebilmek için.

Kurtulmak için içten içe öyle bir yalvarış vardır ki aslında bakışlarında, bu sessiz çığlık, bu harlı yangın kurtulabileceğin zehabına bile kaptırır seni kimi zaman. Ama çabuk anlar gözlerin düştüğün bu girdaba kurtulamamacasına mahkum olduğunu. En çabuk gözlerin toparlar kendini ve en çabuk onlar alır üzerine düşeni. En çok onlar farkındadır içine battığın gösterişli batağın. Çırpınmaması bundandır, bilir zira çırpınmanın yersizliğini ve dahası akıbetini daha da kötüleştirmekten başka bir işe yaramayacağını.

Bu hayata geldiysen kirleneceksin. Bilinmez olana merakın açtı başına bu dertleri unutma. Kibrindi tek yoldaşın. Samimiyetini kaybederek geldin bu yozluk çölüne. Ve her an daha da kaybetmektesin samimiyetini. Elindekinin ne olduğunu anlamanın ancak kaybettikten sonra olması hep bu yüzden. Yaptığının felakete yol açacağını söylediklerinde bile denemeden buna inanmaman hep bu yüzden.

Hayat dediğin cinnete tahammülün daha güzel şeylerin gelip seni bulacağı zehabından. Unutma, çer çöpe zümrüdü ankayı değiştirenin önüne çıkabilecek daha güzeli hiç olmayacak. Unutma, sana unutmaktan başka çare yok. Kendini kaybetmeden bulamayacaksın. Bulduğun da kendin olmayacak neticede. Ancak, kendiliğini yitirendir umudun kıvılcımlarını görecek olan. Bu oyun sahnesi dağıldığında maskesine aşık olanların dramına düşmemektir belki de en büyük mükafat!