Sözün şehveti

Sözün şehveti şehvetin sözüdür.

İnsanlar gördüm, kendi sözlerine vurgun,
kendini sözlerinde kaybeden.
yıkan, viran eden,
(ve) ancak sözden kaleler kurabilen.

sözde kalelerinde
yüzleri kararırken
yeni sözler ağartan.

sözde insanlar.

sözden dünyalar.

şehvet, söz, kıyamet

düşün, taşın,
söz köz olup yüreğine yapışmadıkça
sus!

kim bilir

Kim bilir nerdesin,
kim bilir hangi taclarin altindan gecmekte
hangi corak yuzlere gulmektesin,

kim bilir,
nasil bir hal alirdi
yuregimin kirli isi
anlam devsiren  yuzune dusse,
kim bilir?
belki suh bir kahkaha
...
bir lahza
...
ve tarumar bir dunya..

kim bilir?

yahut,
tecessum ederdi huzun,
aydinligin dunyayi isitirken,
ellerim incecik boynunu oksardi,

kim bilir?

sana anlam yogurdum,
yuregimin yeni tanidigim loncalarinda.
ellerim, yuzun, hamur...
belki anlamsiz bir camur,
belki cenneti Ademe getiren kutlu sabir.
kim bilir?

belki umudun sonu balcigim,
belki sonsuz umit yolculugum,
kimbilir?

21/04/2009

Isik hizi yalnizliklar

Icimden kimsesiz nehirler akiyor,

gariptir, yuregim,sessiz.

cagliyor.

bir yele, bir kursun

saha kalkmis bir at

ofkeye kesen bir inat

isik hizinda lakin yerinde sayan bir manasiz sürat.

Icimden kimsesiz nehirler cagliyor,

kirli ve esrik kan pihtisi,

kesif ve igrenc kan kokusu…

bir cag acip kapatiyor yuregim,

irmaklar yangin yeri

yangina yer acin.

gelen gideni aratir diyor

ofkesi saclarinda bir deli kadin

ara diyor gideni,

ara ki bulamayacagini anla,

kaybettigin bir zumrudu anka.

asirlar surecek colde divaneligin,

asirlar hukum surecek

hukumsuzluge mahkum labirentlerinde

asirlar tel tel sokecek divane aklini.

Saclari dusuyor konustukca yuregime,

kimi kussamda

kavussam yitik cennetime.

acsam tum perdelerini caglayanlarin,

caglayamamislarimin,

Kimsesizligimi O’na kurban etsem.

Yangin yeri,

buzdan kale,

cagla,

yan…

25/12/2008,Durham